Ако театарската музика е некогаш како звучна сценографија, а друг пат невидлив звучен партнер на актерот, тогаш песната во една театарска претстава е ништо помалку од монолог на отворена сцена.
Како солилоквија облечена во соодветна звучна одежда, или осамен разговор на јунакот самиот со себе низ мелодија и звук.
Друг пат пак хорски татнеж со епски одек - отворена порака изразена низ збор кој се вивнал на крилјата на музичката “слика“.
А на што ли би личел театарот онака обезгласен, сувопарен, клоцнат во аголот на вулгарното секојдневие, задушен во мечкината прегратка на директното без метафори празнословие?
И не е само обична фраза исказот дека “кога зборовите се немоќни да го изглаголат неискажливото тогаш на сцената зачекорува песната“.
Театарот е дисциплина на взаемното вдахновување - синергична уметност.
Тој црпи од многу извори, а еден од нив е музиката-песната .
Оти и нему како и НА СВЕТОВ му е потребна... УБАВИНА!